Tessa Bonekamp in het kort: 37 jaar, twee kindjes (3 en 5 jaar), al 14 jaar verliefd op Stan, woont in Maastricht, voormalig tandartsassistente, herintreder, werkt sinds september 2020 drie dagen per week als leerkracht in groep 1/2 bij Kindcentrum Manjefiek.
Ik ben opgeleid tot tandartsassistente, maar wilde toch liever juf worden. Na vier jaar PABO, bleek er in 2008 helaas geen enkel perspectief op een baan in het onderwijs. Ik heb een paar keer vervangen, maar daar bleef het dan ook bij.
Gelukkig vond ik al snel een baan als tandartsassistente. We hadden een leuk team, er waren genoeg ontwikkelmogelijkheden.
Ik heb er twaalf jaar met veel plezier gewerkt.
Tijdens de eerste corona lockdown begin 2020 waren ook de tandartspraktijken gesloten en zat ik plots thuis. Dan heb je dus ook tijd om na te denken. Ik was wel toe aan iets nieuws en zo begon het toch weer te kriebelen: zou ik dan toch weer het onderwijs in gaan?
MosaLira reageerde enthousiast op mijn sollicitatie, er waren meerdere concrete vacatures bij verschillende scholen. Duidelijk andere tijden dan voorheen. Bij Kindcentrum Manjefiek was er een wederzijdse klik. De vacature bij groep 1/2 sprak mij meteen aan. Voor deze kindjes kon ik iets betekenen!
Vergeleken met de rest van het team ben ik natuurlijk super onervaren. Maar ik krijg enorm veel ondersteuning van mijn collega’s: van mijn duo partner en van de pedagogisch medewerker in de klas. Yvonne, de directeur van de school, zei pas nog dat ze trots op me is.
Ik moet nog heel veel leren, dus ik steek veel tijd en energie in mijn werk. Maar ik krijg er ook veel warmte en voldoening voor terug. Ik heb een vaste baan opgegeven voor een jaarcontract met kans op een vaste aanstelling, dat vind ik wel spannend. Toch zou ik het zo weer doen. Ik wilde altijd al juf worden en dat ben ik nu.”
Timo Gall in het kort: 35 jaar, woonde en werkte in Amsterdam, zocht samen met zijn vriend meer rust, vond een leuk huis én een baan in Maastricht, is sinds november 2020 leerkracht bij SBO De Talententuin, maar hoopt straks wel weer als adjunct-directeur of directeur aan de slag te gaan.
We waren er wel klaar mee: met de drukte en de gejaagdheid van de Randstad en de nogal moeilijke Amsterdamse woningmarkt.
We vonden eerst een leuk huis in Maastricht en toen ben ik hier een baan gaan zoeken. Dat kan nu, want er zijn immers veel vacatures in het onderwijs.
Hoe anders was dat jaren terug, toen ik drie jaar zelfs buiten het onderwijs heb gewerkt. Ik heb op meerdere plekken gesolliciteerd.
Het werd MosaLira vanwege het persoonlijke contact. Er is veel oprechte aandacht voor jou als mens, voor je ambities en je persoonlijke ontwikkeling.
Ik werkte in Amsterdam als adjunct-directeur. Maar bij MosaLira was er op dat moment geen concrete leidinggevende vacature, toch heb ik ‘ja’ gezegd op de vacature als leerkracht in het speciaal onderwijs. Het roer moest toch om? Waarom dan niet iets heel nieuws proberen?
Met die specifieke doelgroep had ik nog geen ervaring. Ik ben gewoon begonnen, uiteraard met de nodige begeleiding.
Structuur is voor deze kinderen essentieel. Daar heb ik aan moeten wennen, maar gelukkig kom je met humor ook in het speciaal onderwijs een heel eind.
Waar ik veel van leer, is het voortdurend bijhouden van de individuele vorderingen van de leerlingen. Ik gebruik deze periode ook om te achterhalen hoe de Limburgse onderwijswereld in elkaar steekt. Nuttig, ook voor straks. Want ik ambieer nog steeds een baan als adjunct-directeur of directeur.
We voelen ons thuis in Limburg, ik voel me thuis bij MosaLira. Toen ik tijdens de verhuizing een mailtje kreeg van de HR-medewerkster die me een goede verhuizing toewenste, wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt.”
Esther Vossen in het kort: 42 jaar, vrijgezel, zoon van 15, werkt vier dagen per week, werkt al vijf jaar als onderwijsondersteuner (binnenkort niveau C) én eventplanner bij Kindcentrum St. Oda, is vrijwilliger bij Stichting De Knoevel, enthousiast, flexibel in het kwadraat en houdt van uitdagingen.
Een jaar of tien geleden begon ik als onderwijsondersteuner bij de ZMOK-school Don Bosco.
Toen passend onderwijs werd ingevoerd, stapte ik over naar de schakelklas voor anderstalige kleuters bij St. Oda.
Dankbaar werk, maar wel erg repetitief. Geef mij maar afwisseling en reuring. Nu ben ik onderwijsondersteuner in de groepen 5, 6 en 7.
Ik maak graag grapjes en van kinderen in die leeftijd krijg je ook een weerwoord. Heerlijk!
Ons vak is de laatste jaren erg veranderd. Samen met de leerkracht vorm je een team en spreek je af wie wat doet.
Ik werk veel zelfstandig, geef ook les, draag ideeën aan. Natuurlijk hebben we een rooster en een planning, maar flexibiliteit is minstens zo belangrijk als je werkt met kinderen. Had ik al verteld dat ik ook de contacten met de ouderraad onderhoud, de Facebookpagina beheer én de eventplanner van St. Oda ben?
Schoolreisjes, sinterklaas, sportdag, zomerkamp, noem maar op: ik regel het. Hartstikke leuk om te doen en het ontlast de leerkrachten natuurlijk enorm.
Er wordt hier goed gekeken naar de kwaliteiten van de mensen, jezelf ontwikkelen wordt gestimuleerd en je krijgt veel waardering.
Toen ik een paar jaar geleden privé een en ander te verstouwen had, heb ik veel steun gekregen van het hele team. Ik heb serieus overwogen om zelf leerkracht te worden. De virtuele infobijeenkomst van de Nieuwste Pabo vond ik erg interessant, maar toch heb ik besloten om het niet te doen. Simpelweg omdat ik wat ik nu doe, veel te leuk vind! Ja, het is druk, maar het is uitdagend, afwisselend en creatief werk.
Ik ga elke dag naar huis met het gevoel dat ik iets heb kunnen bijdragen. Wat wil een mens nog meer?”